از خانه گريزانم،کو آن گل بي خارم

از سوز عطش هر دم،جان بر لب و پا در گِل

افتان و گهي خيزان،با اين دل غم بارم

هر جا که روم بي دل ناکامي و ناشادي

درد است مرا حاصل،فرياد که بيمارم

دُري به صدف دارم،کان نيست در اين عالم

گريم شب و روز از غم،اين است همه کارم

اندر طلبت حيران،افتاده در اين زندان

تاوان چه دهم ديگر،اي مايه ي آزارم

چون برگ گلم پژمرد،آن مستي و شيدايي

رفت از کفم آن مهوش پيوسته همي زارم

خورشيد دلم باشد ياد صنم مه رو

از عطر رخش سرمست،روز است شب تارم