زبانت ز عقلت حکایت کند / بیانت ز فضلت روایت کند
تو را نیست گر عقل و فضل و ادب / ز گفتار بیهوده بربند لب . .
تا کجای قصه را باید ز دلتنگی نوشت
تا به کی بازیچه بودن توی دست سر نوشت
تا به کی با ضربه‌های درد باید رام شد
یا فقط با گریه‌های بی قرار آرام شد
بهر دیدار محبت تا به کی در انتظار
خسته ام از زندگی با خصه‌های بی شمار
از سخن چینان شنیدم آشنایت نیستم
خاطراتت را بیاور تا بگویم کیستم
سیلی هم صحبتی از موج خوردن سخت نیست
صخره ام هر قدر بی مهری کنی می ایستم
تا نگویی اشک های شمع ازکم طاقتی است
...در خودم آتش به پا کردم ولی نگریستم
چون شکست آینه، حیرت صد برابر می شود
بی سبب خود را شکستم تا بیننم کیستم
زندگی در برزخ وصل و جدایی ساده نیست
کاش قدری پیش از این یا بعد از آن می زیستم
چرا همیشه همین است آسمان و زمین؟
زمان هماره همان و زمین همیشه همین
اگر چه پرسش بی پاسخی است می پرسم
چرا همیشه چنان و چرا همیشه چنین؟
چرا زمین و زمان بی امان و بی مهرند؟
زمان زمانه قهر و زمین زمینه کین؟
حدیث آدمی و چرخ آسیاب زمان
حدیث جام بلور است و صخره سنگین
هزار شاید و آیا به جای یک باید
گمان کنم، به گمانم نشسته جای یقین
اگر که چون و چرا با خدا خطاست، چرا؟
چرا سؤال و جواب است روز بازپسین؟
چرا در آخر هر جمله ای که می گویم
تو ای نشانه پرسش نشسته ای به کمین؟
قیصر امین پور
زندگی ، سبزترین آیه ، در اندیشه ی برگ
زندگی ، خاطر دریایی یک قطره ، در آرامش رود
زندگی ، حس شکوفایی یک مزرعه ، در باور بذر
زندگی ، باور دریاست در اندیشه ی ماهی ، در تنگ
زندگی ، ترجمه ی روشن خاک است ، در آیینه ی عشق
زندگی ، فهم نفهمیدن هاست
زندگی ، سهم تو از این دنیاست
اگر از یک انسان که سواد ممعمولی دارد بخواهید
"جهان" را برایتان توصیف کند آنرا مجموعه ای از "چیزها" می داند
که در مکان حرکت می کنند و تا مدت زمان معینی باقی می مانند.
فلسفه و فیزیک کلاسیک دید بهتری نسبت به "جهان" ندارد
جز اینکه به جای "چیز" از مفهومی به نام "ذره" استفاده میکند .
نمودارهای مکان بر حسب زمان و سرعت بر حسب زمان در مکانیک کلاسیک .
اینشتین با قرار دادن مفهوم "رویداد" به جای "ذره" یک بعد دیگر به نام "زمان" به مکانیک افزود
و آنرا به صورت فاصله بین دو "رویداد" تعریف کرد.
. نسبیت. " هر رویدادی نسبت به رویداد دیگر رابطه ای دارد
موسوم به " فاصله " که به روشهای مختلف به عنصر زمانی و عنصر مکانی قابل تحلیل است.
" نتیجه آنکه اگر دو رویداد " الف " و "ب" داشته باشیم ممکن است
اینگونه باشد که دو رویداد همزمان باشند و یا " الف" بر " ب" مقدم باشد و یا "ب" بر "الف".
آنچه که در مکانیک کلاسیک ذره خوانده می شد
مجموعه ای از رویدادهاست که خواص فیزیکی به آن نسبت داده میشود.
اما این سلسله رویدادها بیش از سلسله رویدادهای دیگری که به طور دلخواه از جهان جدا می کنیم
مادیت ندارد و نتیجه آنکه " ماده " جزو جنس نهایی و ذاتی جهان نیست
آمدم خسته از خارهایی که بر دلم می نشیند روگردان همیشه از بی هویتی آنان که به کنایه سخن می گویند...
اما چاره ای نیست فکر کردم حالا که نسیمی هم می تواند آرامم کند, چرا به حرف های شما دلخوش نباشم. و به قشنگی های زندگی .
چقدر خوب است که مردم گذشته دارند و ما به آینده دل بسته ایم ! باشد تا روزی بیش از اینها بدانیم و بیش از اینها بنویسیم
و چیزهایی بخوانیم و بنویسیم که پس از خواندن آنها این احساس در ما بیدار شود که انسان تر شده ایم.
چه خوش افسانه می گویی به افسون های خاموشی
مرا از یاد خود بستان بدین خواب فراموشی
ز موج چشم مستت چون دل سرگشته برگیرم
که من خود غرقه خواهم شد درین دریای مدهوشی
می از جام مودت نوش و در کار محبت کوش
به مستی ، بی خمارست این می نوشین اگر نوشی
سخن ها داشتم دور از فریب چشم غمازت
چو زلفت گر مرا بودی مجال حرف در گوشی
نمی سنجد و می رنجند ازین زیبا سخن سایه
بیا تا گم کنم خود را به خلوت های خاموشی
دوستان چه بی وفایند !
هر از گاهی سری به وبلاگهایم میزنم اما نظری از دوست در مورد مطالب در یافت نمکنم
که بقول معروف باعث بشه مطالب جدیدتری را در وبم قرار بدهم خوب اینهم یکی از بی وفا بودن روزگار است
چه میشه کرد اینهم نیز بگذرد ....
با درد خستگانت درمان چه کار دارد؟ با وصل کشتگانت هجران چه کار دارد؟ با محنت فراقت راحت چه رخ نماید؟ با درد اشتیاقت درمان چه کار دارد؟ گر در دلم خیالت ناید، عجب نباشد در دوزخ پر آتش رضوان چه کار دارد؟ ودای تو نگنجد اندر دلی که جان است در خانه؟ طفیلی مهمان چه کار دارد؟ دل را خوش است با جان گر زآن توست، یارا بی‌روی تو دل من با جان چه کار دارد؟ بر بوی وصلت، ای جان، دل بر در تو مانده است ورنه فتاده در خاک چندان چه کار دارد؟ با عشق توست جان را صد سر سر نهفته لیکن دل عراقی با جان چه کار دارد؟
